Vandaag is de geboortedag van Paul de Blot, mijn leermeester en hoogleraar Business Spiritualiteit aan Nyenrode. Hij zou 96 jaar zijn geworden. Het is zijn eerste verjaardag dat we geen persoonlijke felicitatie meer kunnen geven. Maar eerder dan aan zijn dood, denk ik aan zijn geboorte, aan zijn ‘kind zijn’. Want Paul sprak vaak over het kleine kind. Hij zei, het kleine kind geniet, het weet niets, maar voelt alles. Een moeder wiegt haar baby op de arm in stilte. Het kind zegt ‘wawawa’ en de moeder zegt ‘wawawa’. Ze begrijpen elkaar. Hoe kan dat?
Zijnsniveau
‘Ze zijn één op zijnsniveau’. In dit antwoord ligt meteen de kern van Pauls levenswerk: Dat zijnsniveau ís het menselijk leven. Dat ís wat ons mensen tot mens maakt. We zijn kinderen van de Onbekende God, zoals Paul dat noemt (Onbekend, want hij zei, zodra we er een naam aan geven, ontstaan er oorlogen.) De Onbekende God is wat ons verbindt waardoor we één zijn. We kunnen dat niet begrijpen en verklaren. Hij noemt dit het mysterie van het leven. In woorden is het slechts te benaderen. Als je er open voor staat, is deze rijkdom van het leven te ervaren.
Houvast van het leven
Hij heeft dit als kind sterk ervaren. Hij leefde in zijn eerste zeven levensjaren volop in de natuur aan de zuidkust van Midden-Java. Het spelen met zijn vriendjes in de bomen, in de zee, met de dieren liet hem het wonder van de natuur ontdekken, zei hij. Hij noemde de natuur een gastvrij huis.
Hij heeft ook vaak over de liefde van zijn moeder verteld. Over het begrijpen van elkaar met liefdevolle, stille omhelzingen. Ondanks dat ze elkaar vroeg hebben moeten verliezen, heeft hij haar altijd bij zich gevoeld. Hij heeft zich nooit alleen gevoeld.
In zijn verbondenheid met de natuur, de liefde van zijn moeder en zijn vriendschap met boezemvriendjes, ervaarde hij als kind al de ‘zijnsaanwezigheid’. Hij was gelukkig. Door zich dit later in zijn leven steeds opnieuw te her-inneren en her- beleven en ervan te blijven genieten, kon hij zijn hele leven de kracht van ‘zijnsaanwezigheid’ blijven ervaren. Het werd zijn sterkste intense kracht, zijn houvast, als hij zijn moed dreigde te verliezen in onmenselijke situaties.
Het leven is een geschenk
Ik vroeg hem, wat nou als het geluk uit je jeugd minder levend voorhanden is? Hij antwoordde dat hij zich de rijkdom uit zijn jeugd nog zo goed kan herinneren en herbeleven zonder een duidelijk beeld te hebben overgehouden aan de pijn ervan. Hoe deed hij dat? Want hij had ook pijn ondervonden in zijn kindertijd. Veel verplaatsingen met herhaaldelijk afscheid van vriendjes en van de natuur. De zee die hem als kind van vier jaar op een dag een enorme doodsangst en paniek situatie bezorgde. Hij zei, het leven is een geschenk en het enige antwoord is ‘dankjewel’.En: ‘In de rotzooi zitten altijd krenten, die bewaar ik in mijn hart.’
Zelfs op zijn 95ste in de laatste maand van zijn leven, zag ik aan zijn gezicht nog dat zijn kind-zijn sterk in hem voortleefde. Dat was zijn magie.
Oefening
Hij gaf me een oefening die ik graag met je deel omdat hij zo simpel, zo helend en zo plezierig is. Het boort je grootste innerlijke kracht aan die ten diepste in jou zit.
- Schrijf elke dag mooie herinneringen uit je jeugd op. Die zijn er namelijk altijd. De kleinste mooie details tellen mee. Je mag dezelfde herinneringen herhalen. Alles is goed. Het kan ook zijn dat je je dezelfde situatie later op een andere manier herinnert en beschrijft. Schrijf die dierbare, warme herinneringen op zoals ze naar boven komen.
- En geniet van de herinneringen. Breng ze rijkelijk tot leven. Beleef het plezier weer.
- Herlees. Veranker ze diep in jou.
Vieren
Vandaag vier ik Pauls leven.
Ik ben dankbaar voor de ongelooflijke waarde van zijn leven in mijn leven.
In ons leven.
In het leven.
Want op zijnsniveau zijn wij één.
Van harte lieve Paul.
Gerelateerd bericht
