Zeven is het heilige geluksgetal. Zeven dagen in de week, zeven chakra’s, zeven kleuren in de regenboog, zeven schoonheden… Hoeveel geluk is dan zeven-én-zeven-tig?
Precies 77 dagen geleden luisterden wij de eerste Corona toespraak van Rutte, terwijl wij in Harlingen Haven voor de boot wachtten naar Terschelling. Die middag had ik namelijk opgevangen dat Doeksen aan het overleggen was om eventueel diezelfde dag, maandag 16 maart, voor het laatst naar Terschelling te varen. Wow, als dát zo is… Als een gek zijn we door het huis gerend om nog geen 2 uur later halsoverkop uit IJsselstein te vertrekken. Voor onbepaalde tijd. Met een tjokvolle auto. Want wat moet je zo gauw meenemen? Geen idee of we over 2 dagen terug zouden zijn, over 2 weken, over 2 maanden, of over 77 dagen… Zouden we naar huis worden gestuurd door de overheid, of door Terschellingers? Zou ons (vakantie)verblijf gesloten moeten worden?
We pikten Annabel op in Utrecht. En ineens zaten we met zijn viertjes middenin het eilandleven. Knus op 130 vierkante meter, terwijl Annabel al anderhalf jaar uit huis woonde. We creëerden voor iedereen een eigen leer en werkplekje. (Waarbij al gauw duidelijk werd dat Bert maar beter buiten kon bellen)
Unieke ervaring om niet te weten wanneer we weer terug zouden gaan. Vertrekken met enkele reis. Met zijn viertjes op een eiland.
Dat het een open eind is. Dat het alle kanten op kan gaan. Dat niks vaststaat.
Wat dan overblijft is het moment. Alleen het moment telt. En dan worden heel veel momenten vanzelf goud.
Als corona een wake up call is om de natuur te eren, dan gebeurt dat hier vanzelf.
Als corona een wake up call is om gelukkig te zijn in het moment, dan gebeurt dat hier vanzelf.
Als corona een wake up call is om simpel te leven, dan gebeurt dat hier vanzelf.
En ineens blijk je zomaar 7&7-tig dagen eilandleven te hebben mogen meemaken.
Leven op de grens van water en land.
Leven tussen de oerkrachten.
Een zintuiglijke belevenis. Toegegeven, wel zo fijn te weten dat iedereen om ons heen gezond bleef én dat we niks konden missen aan de wal, geen afspraken, feestjes, tennis, borrels en etentjes;)
Bizar om het eiland compleet uitgestorven te hebben beleefd. Geen mens op straat. Uren buiten zijn en slechts 2 mensen tegenkomen.
24/7 omringd te mogen zijn door de zee, door het ritme van eb en vloed.
Met bijna 77 dagen volle zon.
En 77 nachten slapen in het licht van de Brandaris.
Zelfs alles wat we thuis ook doen, krijgt hier op het eiland de magische X factor mee. Een werkdag afronden met een zoom en vervolgens tien minuten later met de picknickmand op het strand zitten. Tennis is hier een sprookje met banen omringd door een schattig buitenbarretje, door geurende dennenbomen, de koekoek – onze trouwe fan-, de toeter van de veerboot op de achtergrond…
In het staartje van de winter kwamen we aan met wollen jassen, handschoenen, mutsen. Op de drempel van de zomer vertrekken we. In onze zomerkleren. En, met verplichte mondkapjes. De nieuwe werkelijkheid. Onze auto weer tjokvol spullen. En vooral onze harten tjokvol nieuwe zoete herinneringen.
Weemoedig geluksgevoel als afscheid.
7&7-tig dagen bleken het te worden.
Dubbele geluksgetallen.
Maar ach, wat is een cijfer waard… Als we íets geleerd hebben is dat het leven meer is dan cijfers. Ons leven draait niet om cijfers, maar om ervaringen van zingeving, geluk, gezondheid.
#eilandliefde
#eilandleven
#eilandlente
#eilandmeisje
#Terschelling
#sprookje
#enkelereis
#onbepaaldetijd
#simpelleven
#magie
#onderwegnaardezomer
Gerelateerd bericht
